Adam's Peak (Sri Pada)

Yeah! We hebben het echt gedaan, Adam's Peak! Na 4,5 uur bus (eerst 2,5 uur naar Hatton en daarna nog 2 uur naar startplaatsje Delhousie) waren we er. Eerst nog even gegeten, want we moesten natuurlijk wel voldoende energie hebben, en rond 22.00 uur zijn we gaan lopen. Het eerste stuk is een beetje gemeen, je loopt namelijk eerst omhoog, maar daarna net zo hard weer naar beneden en dan kun je dus weer opnieuw beginnen.Lekker is dat! Het volgende stuk was goed te doen, er waren wel veel mensen, maar we konden nog redelijk ons eigen tempo lopen. Na ongeveer 1,5 uur konden we aan het steile stuk beginnen, we lagen goed op schema.
Op het steile stuk was het zo ontzettend druk, dat we in de file kwamen. Sommige Sri Lankanen trokken zich daar niets van aan en duwden zich erlangs en er tussendoor. Rare mensen, iedereen is toch op weg naar boven zou je zeggen. Onderweg naar boven kom je langs een heleboel kraampjes, waar je iets te eten en/of iets te drinken kunt kopen en gelukkig is er ook zo nu en dan een toilet. Doordat het laatste stuk zo druk was, hebben we uiteindelijk pas rond 3.30 uur de top bereikt, na in totaal 5,5 uur lopen. Bovenaan mag je een bel luiden, 1 keer voor iedere keer dat je de top bereikt hebt.
Gelukkig konden we nog een plekje vinden om even te zitten en te proberen wat te slapen (wat niet echt goed gelukt is door de kou en het feit dat er steeds mensen op onze voeten gingen staan), wachtend op de zonsopkomst. Nou, die zonsopkomst was het allemaal waard hoor! Echt schitterend zo in de bergen. Het uitzicht was sowieso geweldig, zie de bijgevoegde foto's :-D.
De tocht naar beneden ging aanmerkelijk sneller, hoewel we regelmatig zijn gestopt om mooie foto's te maken. En terwijl wij naar beneden liepen, stonden er nog heel veel mensen in de file op weg naar boven. Wij waren toch wel erg blij dat we vroeg zijn gaan lopen, zodat we in ieder geval op tijd waren voor de zonsopkomst. Na een heerlijk ontbijtje van cocnut roti met suiker zijn we weer op de bus terug naar Kandy gestapt. We waren zo moe dat we geen van allen onze ogen open konden houden, ondanks het bochtige parcours en het gestuiter van de bus.
Een hele bijzondere ervaring, tof om een keer gedaan te hebben, maar die enorme drukte.....pfff. Het waren wel vooral locals, we hebben weinig andere blanken gezien. En nu: spierpijn! Vooral van het naar beneden lopen eigenlijk. Maar dat gaat vanzelf weer over.


Maar er is natuurlijk nog veel meer gebeurd de afgelopen week. We zijn weer lekker druk bezig geweest.

Vorige week zaterdag zijn we bij enkele mensen in de omgeving langs geweest om hulpmiddelen te brengen. Jose heeft deze mensen al eerder gezien en zij had dus al bekeken wat voor hulpmiddelen er voor deze mensen nodig waren. De hulpmiddelen,jullie kunnen het vast al raden, waren in de container meegekomen.
We zijn bij een vrouw geweest, die een enorme doorligwond heeft. Voor haar hadden we een anti-decubitus matras en zitkussen voor de rolstoel meegenomen. Ze wilde ook nog advies over een toilet (echt, net of ik gewoon aan het werk ben), omdat zij nu ergens buiten een toiletje heeft en ze daarheen getild moet worden. Uiteindelijk blijkt een toiletstoel het handigst te zijn, deze hebben we nog staan en zal zij later krijgen.
Daarna zijn we langs Daya Nivasa gegaan om de andere wielen op de rolstoel van Wajeera te zetten. De volgende man, voor wie we een rolstoel met anti-decubitus kussen hadden, was niet thuis, hij was naar de tandarts! Wij kwaad natuurlijk, maar we hebben de rolstoel wel achtergelaten, in de hoop dat ie goed past.
Vervolgens zijn we bij een jongeman geweest, voor wie we een toiletstoel hadden meegenomen. Deze jongeman zal in het vervolg ook naar Home of Hope komen voor therapie en computerles. Tot slot zijn we bij een man met een dwarslaesie geweest, voor wie we een rolstoel hadden meegenomen.Hij vond het helemaal geweldig. Grappig hoe deze rolstoel, een stalen reus waar mensen in Nederland hun neus voor optrekken (maar hij is zo zwaar om in de auto te tillen), hier in Sri Lanka nog heel wat te bieden heeft. Al met al een mooie dag, goed om te zien dat de mensen hier zo ontzettend blij zijn met de spullen die in de container zijn meegekomen.

Vorig weekend zijn we ook begonnen met korfbal hier op Home of Hope. De primeur in Sri Lanka!! De kinderen vinden het erg leuk en ze zijn behoorlijk fanatiek. We hebben ook echt al wat talentjes gezien. Wacht maar, over een paar jaar Sri Lanka op het WK korfbal haha.

Deze week zijn we bezig geweest met het verder in orde maken van alle ruimten in het medical centre. Zo is er nu een kamer gemaakt voor occupational therapy, waar met de kinderen allerlei vaardigheidsoefeningen kunnen worden gedaan. Het is een erg mooie ruimte geworden. Ook zijn de fietsjes, die in de container zaten, allemaal nagekeken en zo nodig gerepareerd, zodat er nu ongeveer 20 goede fietsjes staan. Geweldig!
Woensdag en donderdag waren weer therapiedagen voor de gehandicapte kinderen. Ik heb weer veel tijd doorgebracht in het zwembad, wat een straf haha.

En nu zijn de laatste dagen Home of Hope aangebroken, want donderdag vertrek ik naar het zuiden. Deze dagen even de laatste dingen afronden en nog even genieten van alle kids. Vind het wel heel jammer om hier weg te gaan, maar ik vind het ook heel leuk om nog even naar Hellabeem te gaan en daar te kunnen helpen. Weer wat nieuws, altijd leuk!
En daarna: vakantie! En dan begint de tijd toch al aardig op te schieten eigenlijk....