Container enzo

Voor wie het nog niet meegekregen had via Facebook: de container is er!!!
Vorige week donderdag was het dan eindelijk zover, de container was onderweg van Colombo naar Home of Hope. Na 8,5 uur rijden (wat twee keer zolang is als gebruikelijk, fijne kwaliteit vrachtwagen) kwam de vrachtwagen dan rond 23.15 uur het terrein op rijden. Op het laatste stuk zijn enkele telefoonkabels gesneuveld, doordat de vrachtwagen er niet onderdoor kon, maar dat mag de pret niet drukken. Rond middernacht konden we dan beginnen met uitladen. Met hulp van een kraan, een stel sterke kerels en natuurlijk ook wijzelf, was de container zo'n 4 uur later leeg. Echt ongelofelijk wat er allemaal in die container zat. Gelukkig was er weinig beschadigd en is er zo op het eerste gezicht niets verdwenen. Rond half 5 lagen we dan eindelijk in bed en kon de vrachtwagen met lege container weer terug naar Colombo.

Zondag zijn we begonnen met dozen uitpakken. Alle dozen waren in de werkplaats gezet, om van daaruit alles op zijn plaats te krijgen. Er is stevig doorgewerkt, waardoor voor de lunch alle grote dozen leeg waren. Nu staan er wel een hoop kleinere dozen, maar wel netjes gesorteerd. Speelgoed bij speelgoed enzovoort. Dat moet nog verder uitgezocht worden, alles op zijn tijd.
De medische ruimte is inmiddels enorm uitgebreid. In de container zaten heel veel spullen, waaronder rolstoelen, wandelwagens, krukken, looprekken, fietsjes, oefenmateriaal en behandelbanken. Een van de kamers in de medische ruimte staat nu helemaal vol met alle hulpmiddelen, echt geweldig.

Dinsdag zijn we in Kandy geweest, bij Daya Nivasa. Voor de nieuwe stagiaires was het de eerste stagedag, dus zij hebben kennis gemaakt daar. Daarnaast hadden we een rolstoel mee voor een van de kinderen in Daya Nivasa, omdat ze uit haar huidige rolstoel gegroeid is.
De rolstoel past in principe goed, alleen moet er nog een aanpassing gemaakt worden voor de voetensteun, omdat dit meisje door contracturen de benen sterk gebogen heeft. Dus daar kan ik de komende dagen mijn hersens even over kraken.
Maandag ga ik weer terug naar Daya Nivasa om de aanpassing te maken, dus ik heb nog een paar dagen om wat moois te verzinnen.

Maandag komt ook een van de kindjes van Daya Nivasa mee naar Home of Hope, om het een weekje te proberen. Dit jongetje is lichamelijk gezien goed, maar heeft wel een verstandelijke beperkingen. Hoe beperkt dat daadwerkelijk is, is moeilijk in te schatten. We hopen dat hij bij Home of Hope meer tot zijn recht komt en dat hij zich op kan trekken aan de andere kinderen hier. We zijn heel benieuwd! In ieder geval is het al heel mooi dat dit jongetje zo'n kans krijgt.

De afgelopen dagen waren weer therapiedagen op Home of Hope. Dat betekende wederom twee dagen in het zwembad met de kinderen. Zo mooi om te zien hoe fijn het voor deze kinderen is om in het water te zijn. Sommigen vinden het nog wel een beetje eng, maar de meeste kinderen genieten ontzettend. In het water kunnen ze veel meer ontspannen en hebben ze eventjes minder last van hun spasmen. Fantastisch dat die mogelijkheid er is voor de kinderen, de meesten kijken er dan ook echt naar uit. En daar doe je het toch voor.

Het werk in de store room gaat intussen ook goed door, er wordt ook daar hard gewerkt om de boel netjes geordend te krijgen. Er zijn mooie rekken gemaakt voor de kleding, zodat dit niet meer op de grond gelegd wordt en aangevreten of smerig wordt. Door het in de rekken te leggen, blijft alles veel netter (is de bedoeling). We hopen dat in de komende week de werkzaamheden in de store room grotendeels afgerond kunnen worden.

Verder is er voorlopig genoeg te doen: rolstoelen moeten nagekeken en zo nodig gerepareerd worden, hetzelfde geldt voor de fietsjes die meegekomen zijn in de container. Er moeten nog spullen uitgezocht worden. Kortom: werk zat! Heerlijk!

Maar natuurlijk is het af en toe ook goed om iets anders te doen dan alleen maar werken. Even wat anders. En dus ga ik zaterdag lekker naar Dambulla om de cave temples te bezichtigen, even cultureel doen. En het weekend daarna wordt afzien, dan ga ik samen met de stagiaires naar Adam's Peak: dat betekent 's nachts een klim van 7 kilometer, ongeveer 5200 traptreden, dan genieten van de zonsopgang en dan dat hele (piep)-eind weer naar beneden. Klinkt best relaxed toch? Ach, je moet alles een keer gedaan hebben.....