Laatste dagen HOH, eerste dagen Hellabeem

De laatste dagen Home of Hope betekenden voornamelijk afronden en afscheid nemen. Woensdag was de echte laatste dag en we hebben er wat moois van gemaakt. Omdat ook de gehandicapte kinderen er weer waren, kon ik nog even meehelpen in het zwembad. Aan het eind van de middag nog een uurtje gekorfbald met een grote groep kids en daarna was tijd voor wat lekkers. Ik heb iedereen getrakteerd op een donut en wat te drinken. De kinderen hebben heerlijk gesmuld en wijzelf ook! Een goede afsluiting van een geweldige periode.
Donderdag na de koffie op de bus gestapt. Eerst een half uur naar Kandy, daarna 3,5 uur naar Colombo en daarna nog een keer 3,5 uur naar Ahangama. Tot slot een stukje threewheeler en toen was ik er, op Hellabeem. Onderweg vooral genoten van de weg langs de kust naar het zuiden, leuk om langs alle bekende plaatsjes te rijden, zoals Mt. Lavinia, Bentota, Hikkaduwa en Galle. Het blijft toch ook een indrukwekkende weg, waar de gevolgen van de tsunami nog steeds goed zichtbaar zijn. Resten van huizen, bootjes ver op het land (inmiddels zwaar overwoekerd door planten) en veel, heel veel graven. Kippenvel! Maar er heeft ook veel herstel plaatsgevonden, nieuwe huizen zijn gebouwd, vaak naast de resten, en het toerisme viert inmiddels ook weer hoogtij. Geloof dat ik tijdens mijn hele reis nog niet zoveel blanken ben tegengekomen, ook niet in Kandy.

En nu ben ik dan alweer enkele dagen op Hellabeem. Echt een schitterend terrein en een mooie omgeving. Er verblijven hier momenteel ongeveer 20 jongens en in de komende weken zullen er als het goed is nog wat bijkomen. De jongens hebben allemaal een lichamelijke beperking, maar zijn verstandelijk wel goed. Ze krijgen hier les, een opleiding, met als doel om daarna uit te stromen in de maatschappij met een eigen winkeltje of een goede baan.
Het is heel anders weer dan Home of Hope, maar ook heel leuk. Er zijn hier ook twee Nederlandse stagiaires PMT (psycho-motore therapie) en er is een Duitse fysiotherapeut, die hier een aantal weken vrijwilligerswerk doet. Een gezellige boel dus.
Iedere dag na het eten wordt er door de jongens muziek gemaakt of Karan gespeeld. Heel gezellig. Karan (zo spreek je het in ieder geval uit, maar hoe je het schrijft......) is een lastig spel, moeilijk uit te leggen (google maar ;-)), maar wel heel leuk. De jongens zijn er heel goed in en wij proberen het ook af en toe. We worden gelukkig ook helemaal niet uitgelachen als we weer eens niets raken ofzo. Maar ach, we vermaken ons wel.
En qua werk is er genoeg te doen. Ik zou er zo een paar weken aan vast kunnen plakken, maar denk dat ik dan ruzie krijg met een aantal mensen..... In ieder geval deze week maar mijn best doen om een aantal rolstoelen klaar voor gebruik te maken, meer tijd heb ik helaas niet. En de staat van sommige voorzieningen helpt ook niet echt mee. Ben nu al twee dagen bezig om een rolstoel fatsoenlijk uit elkaar te krijgen, zodat hij een nieuw verfje kan krijgen en de lagers vervangen kunnen worden enzo. De boel zit lekker vastgeroest! Maar ik geef me niet zomaar gewonnen hoor. Verder ook nog even een middagje op het strand geweest, in Weligama. Na zeven weken in het binnenland was ik daar wel weer aan toe. Even gezwommen zelfs, heerlijk water (en tenminste niet zo koud dat het moeite kost om door te komen).
En dan is het na deze week tijd voor vakantie, want komend weekend komen mijn ouders aan in Sri Lanka. Zo leuk! Kan ik ze tenminste laten zien waar ik al die tijd geweest ben, geweldig!
En nu ik toch in het zuiden ben, moet er dit weekend natuurlijk ook gesurft worden, samen met de andere meiden. En dan pak ik daarna weer een bus of trein richting Colombo om mijn ouders te zien.